In onze westerse wereld zijn we verantwoordelijk voor onze eigen arbeidsomstandigheden en daar zorgen we met zijn allen gelukkig steeds beter voor MAAR volgens mij is het ook onze gezamelijke verantwoordelijkheid om te voorkomen dat ze elders in de wereld slecht zijn/worden door onze behoeften en verplaatsing werk naar andere (goedkopere productie) landen…
In een eerder bericht heb ik al eens China aangehaald als arbeidsonveilig land. Hieronder een interview uit het NRC van vandaag met de regisseur van de film "China Blue".
Micha Peled, regisseur van ‘China Blue’, over de misstanden in Chinese fabrieken.
BRON: nrc.nl – Steven Adolf
De film ‘China Blue’ brengt de mensonterende toestanden in een Chinese spijker-broekenfabriek in beeld. Regisseur Micha Peled moest zijn opnamen in het geheim maken.
Enkele weken geleden plaatsten de Chinese autoriteiten de documentaire China Blue van de 
Israëlische filmmaker Micha X. Peled (53) op de lijst verboden films. Voor deze film volgde Peled drie jaar lang het leven van de minderjarige meisjes Jasmijn, Orchidee, Li Ping en Jade in de Chinese stad Guangzhou. Alle vier meisjes zijn van het platteland naar de nieuwe industriestad getrokken om in een spijkerbroekenfabriek te werken voor een hongerloontje, zeven dagen per week, soms twintig uur per dag. Ze slapen met twaalf…
…meiden op een kamer die zich op het fabrieksterrein bevindt. In sommige fabrieken houden de arbeidsters met wasknijpers hun oogleden open om niet in slaap te vallen. Protest is verboden. Boetes en het risico van ontslag houden de wind er onder.
Peled is enkele dagen op het filmfestival van San Sebastián, om de financiering rond te krijgen van zijn volgende documentaire: over Koerden. Het gesprek vindt plaats in een restaurant, niet ver van het festivalpaleis. Peled praat gedreven over zijn film, die vorig jaar zijn première beleefde in Canada. Hij heeft nog maar enkele dagen eerder het nieuws gehoord dat China Blue in China in de ban is gedaan.
„De bioscoopbezoekers in Nederland kunnen nu een film zien die voor 1,2 miljard Chinezen verboden is”, zegt de regisseur grijnzend. „Ik werd gewaarschuwd door een Chinese journaliste die een recensie had geschreven voor het filmtijdschrift Volkscinema. Drie dagen voor de publicatie kreeg ze te horen dat het stuk geweigerd was, omdat de film op de lijst van verboden films staat. Mijn website kun je niet meer bezoeken vanuit China. Ik heb de journaliste gevraagd zoveel mogelijk piratenkopieën van mijn film te maken en te verspreiden.’’
Een betere reclame kunt u zich niet wensen.
„Ik voel me inderdaad vereerd, haha. Ik weet niet wie er verder op de lijst staan, maar het moet een hele eer zijn om er op te komen.”
Waarom een film over een spijkerbroekenfabriek in China?„Mijn vorige film was StoreWars: When Wal-Mart comes to town. Die gaat over de komst van een grote vestiging van de Amerikaanse supermarktketen Wal-Mart in een kleine stad. De kleine winkels in de hoofdstraat waar het sociale leven van de stad zich afspeelt, kunnen de concurrentie niet aan en sluiten. De stad gaat dood. Het maakte me nieuwsgierig naar waar Wal-Mart zijn goedkope producten vandaan haalde. Ik kwam toen al snel in China. Het Made in China label is bijna net zo beroemd als Coca-Cola.
„Voor mij is het belangrijkste thema van deze tijd globalisering. Ik vind dat er meer over gedebatteerd moet worden. Ik word woedend als ik bedenk hoeveel bedrijven mijn leven beïnvloeden zonder dat ik daar om gevraagd heb. We worden verondersteld in democratieën te leven, maar veel besluiten worden genomen in de zakenwereld. Plotseling staan we in een wereld waar je je moet schamen voor de kleding die je draagt. „Eerst heb ik gezocht naar een passend product. We hebben nog even gedacht aan ventilatoren. Maar jeans zijn natuurlijk bij uitstek geschikt wegens hun imago van vrijheid. De opzet van de film was om een meisje te volgen dat net uit het dorp is gekomen om in een spijkerbroekenfabriek te gaan werken. Ze is naïef, opgewonden en energiek. Het publiek leert aan de hand van haar ervaringen de situatie kennen. Ik had daarnaast mijn coproducente, Shan Zhen, een paar weken laten samenwonen met de arbeidsters om een goede love story te zoeken. Iets met een probleem. Zo kwamen we op Orchidee. Haar ouders accepteerden haar vriendje niet, omdat zij zijn familie te min vonden. Dat was ook een goede aanleiding om de dorpen te laten zien waar de meisjes vandaan komen.” Het gehele interview is hier verder te lezen...
Meer info op www.true-blue.info
Lees ook:China steekt 65 miljard euro in veiligere arbeidsomstandigheden
Lees ook:Rel om boodschappentas: supermarkt niets gemerkt van slechte arbeidsomstandigheden
Lees ook:Dood schilder Catshuis gevolg tijdsdruk regering?
Lees ook:Thuiszorgmedewerkers gebaat bij dragen ruggordel
Lees ook:Blog lanceert nieuwe website
Deze film draait nog steeds (okt en november) in Nederland!!(Amsterdam – Den Haag – Alphen ad Rijn).
Kijk hier http://www.cinemadelicatessen.nl/filmdetail.asp?filmid=113
De vraag is of je het mensen kwalijk kunt nemen waar ze hun kleding kopen.
Het is makkelijk praten als je een goed salaris hebt om maar te zeggen dat iedereen maar fairtrade, biologisch enz. moet kopen.
Maar als je een laag inkomen hebt, bijvoorbeeld minimumloon of je zit door omstandigheden (bijvoorbeeld ziekte, handicap, werkloosheid) in een uitkering dan heb je geen andere keuze dan goedkope kleding. Anders kom je niet rond.
Het leven wordt steeds maar duurder. Huur, brandstof, energie, water, overige producten (verhoging BTW tarief). Dus dan moet je ergens op besparen.
Sommige mensen moeten elk dubbeltje 3x omdraaien. Dan ben je feitelijk gedwongen die bioindustrie kiloknaller en die goedkope broek uit China te kopen.
Het is belangrijk dat het leven voor mensen met een laag inkomen betaalbaar blijft. Dat houdt dus in dat kleding goedkoop en betaalbaar is. Kleding is een basisbehoefte. Net als een woning, voedsel (aardappels, groente, vlees enz.), energie, water en mobiliteit (brandstof, autobelasting, OV). Dat moet allemaal betaalbaar zijn voor iedereen.
Verder kun je je afvragen in hoeverre bij verantwoordelijk zijn voor het interne beleid van andere landen waar ze kleding maken. Natuurlijk is het goed als werknemers daar goede werkomstandigheden en werkkleding hebben. Maar daar kunnen we weinig aan veranderen. Dat is de verantwoordelijkheid van de overheid daar.
Kleding moet ook betaalbaar blijven voor mensen hier die het niet breed hebben.
Pleiten voor fairtrade is prima maar pleit dan ook voor flinke verlagingen van inkomstenbelasting, BTW, brandstofaccijns, energiebelasting, huur enz. zodat mensen in staat zijn om fairtrade kleding te betalen.
Grote kans dat als mensen veel meer geld overhouden dat ze vanzelf over gaan op fairtrade omdat ze dan wel de financiële ruimte hebben om deze keuze te maken.
Als je enkel aan het overleven bent en je zorgen maakt over je eigen financiële situatie dan ben je nou eenmaal minder bezig met het leed van anderen in de wereld.
Wat ik nog wilde toevoegen. Het is prima om je te bekommeren om leed aan de andere kant van de wereld van mensen die kleding in elkaar zetten. Dat ze goede werkkleding en werkomstandigheden hebben.
Maar vergeet het leed hier ook niet. Je kunt niet van mensen met een laag inkomen verwachten dat ze fairtrade kleding gaan kopen. Dat kunnen ze niet betalen. Dat inlevingsvermogen mis ik nog wel eens.
Dat kun je in ieder geval niet van ze verwachten zonder dat er een flinke lastenverlichting komt.
Maar als je vaste lasten als huur, energie, water, brandstof e.d. steeds maar stijgen dan worden veel mensen gedwongen om juist de goedkoopste kleding te kopen.
Wat ik nog wilde toevoegen. Het is prima om je te bekommeren om leed aan de andere kant van de wereld van mensen die kleding in elkaar zetten. Dat ze goede werkkleding en werkomstandigheden hebben.
Maar vergeet het leed hier ook niet. Je kunt niet van mensen met een laag inkomen verwachten dat ze fairtrade kleding gaan kopen. Dat kunnen ze niet betalen. Dat inlevingsvermogen mis ik nog wel eens.
Dat kun je in ieder geval niet van ze verwachten zonder dat er een flinke lastenverlichting komt.
Maar als je vaste lasten als huur, energie, water, brandstof e.d. steeds maar stijgen dan worden veel mensen gedwongen om juist de goedkoopste kleding te kopen.